Costa Rica, Panama en de VS!

Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar hier is dan eindelijk blog 5. Inmiddels heb ik alweer 5 weken Centraal America verlaten voor een circus school in Boulder (Colorado; VS). Ik volg hier een intensief programma met 8 uur per dag les met optioneel 2 uur vrij trainen. Mijn doordeweekse dagen zien er dus ongeveer zo uit: ontbijt, les van 8 tot 4, snel naar huis om te koken en eten, dan een dutje van uur, vrij trainen van 8 tot 10, en dan snel naar huis om te slapen. Veel ruimte om deze blog te schrijven zat er niet in. Daarom is deel 5 niet alleen verlaat maar helaas ook wat summier geworden.

Ongeveer 9 weken geleden was ik dus nog in Costa Rica en vertrok ik
vanuit Dominical naar Uvita. Toen ik zoekend om me heen aan het kijken was bij de verkeerde bushalte was er iemand –Gary- zo vriendelijk was om hulp aan te bieden. Na even met Gary gesproken te hebben bleek hij een grootgrondbezitter te zijn die het leuk vind om mensen op zijn gebied rond te leiden. Gary bleek een complete met jungle begroeide berg te bezitten met o.a. 3 watervallen en een huis waarbij apen regelmatig naar binnen klimmen. Na een geweldige rondleiding en een interessante ervaring rijker te zijn ging ik daarna -hoewel ik een uitnodiging opzak had om bij Gary te blijven slapen- toch maar opzoek gegaan naar een hostel. Ik vond bij een vreemde (in beide definities) man thuis slapen in de diepe en geïsoleerde jungle toch iets te spannend.

Dat was een goede keuze want het hostel waar ik terecht kwam is bij verre het fijnste hostel van de hele reis. Mocht je jezelf ooit in Uvita vinden, kan ik Casa Verde van harte aanraden. Het is een hostel in de jungle dat uit een houten open constructie bestaat, zodat je het gevoel hebt in de buitenlucht te slapen en wakker te worden midden in de natuur. Na een paar dagen hiken, zwemmen, snorkelen, en zoeken en eten van kokosnoten was de volgende bestemming Panama.

Eerste stop in Panama was Boquete. Ik durfde het niet te vertellen aan het thuisfront, maar dat is waar die Nederlandse meisjes vermist zijn geraakt. Hier heb ik eerst met een stel Amerikanen de super bowl gekeken, om daarna rond middennacht een trail van 15 km stijl omhoog op te hiken om vanaf vulkaan Baru een spectaculaire zonsopgang te bekijken. In Boquette liep ik Tom en Evana voor de derde keer in evenzoveel landen tegen het lijf. Zij boden me een lift aan naar Bocas del Torro, wat dus mijn tweede bestemming in Panama werd.

Bocas del torro is een gebied van prachtige mangroves (kleine eilandjes bestaand uit wit zand dat bij elkaar gehouden wordt door dikke jungle). Deze paradijselijke eilandjes hebben een hoog Robinson Crusoe gehalte. Sterker, de tv series “survivor” (het buitenlandse equivalent van Expeditie Robinson) van een aantal landen is opgenomen op het eiland waar ik verbleef. Hoogtepunten waren het spotten van rode kikkers, dolfijnen en luiaards, snorkelen door een prachtig rif met super helder water, en prachtige strand/jungle hikes. Het enige dat jammer is dat weer op de Atlantische kust blijkbaar iets wisselvalliger is. Helaas was het een beetje bewolkt met af en toe een flinke (maar korte) bui.

Na Bocas was het lost en found hostel de nieuwe bestemming. De charme van dit hostel is dat het letterlijk in the middle of nowhere is. Je stap ergens halverwege nergens een bus uit, waar een bord je een klein pad de berg op stuurt. Net als je denkt dat je die nacht in de jungle gaat slapen staat daar plots een gigantisch hostel. Hier heb ik veel gehiked (het is een beetje voorspelbaar he), bordspelletjes gespeeld en een verrast leuke speurtocht gedaan.

Daarna door naar El Valle, een klein dorpje in de 1 na grootste vulkanische krater ter wereld. Toeristische trekpleisters in El Valle zijn de grote waterval en de bergformatie die op een vrouwenlichaam lijkt. Lokale folklore verteld dat na een Romeo-en-Juliet-achtig drama een indianenprinses zo erg huilde dat uit haar tranen de waterval ontstond. Vervolgens nam ze haar eigen leven door van de waterval af te springen en te verdrinken. Hierdoor werd haar ziel deel van de berg en kan je haar vorm daarom in de berg herkennen(zie foto’s).

Door naar Panama city. Met de nachtbus in Panama is een belevenis. Ze zetten de airco daar zo koud, dat locals specifiek voor de nachtbus winterjassen aanschaffen (serieus!). Eenmaal als ijsblokje aangekomen in Panama City was het bijzonder om na een lange tijd weer een wereldstad te zijn. Panama is heel bijzonder omdat het volstaat met scherpe contrasten. De ene helft lijkt op Miami, i.e. stampens vol met nieuwe wolkenkrabbers. Terwijl de andere helft stamt uit de oude koloniale tijd, hiervan is een deel compleet vervallen en heeft iets van een chique uitziende sloppenwijk, terwijl het andere deel super trendy en bijna compleet gerestaureerd is (op een paar huizen na waar nog steeds een bomen doorheen groeien). Dan is een stuk waar de oude ruines staan van de tijd dat Piraat Henry Morgan (ja, die van Captain Morgan rum) de eerste versie van Panama city plat brandde. In Panama heb ik veel vis gegeten op de geweldige vismarkt, rond gefietst, schepen bekeken en - omdat ik dat de data succesvol vooruit gepland had- gecarnavald.

Daarna door naar Colorado! Waar ik dus inmiddels al 5 weken zit. Toen ik hier aankwam lag er ongeveer 30 cm sneeuw, wat een flinke schok was voor mijn systeem na 3 maanden 30 graden en een backpack vol met alleen hemdjes en zwemkleding. Maar gelukkig is inmiddels de lente hier begonnen en begin ik te merken dat ik hier eigenlijk in woestijngebied zit.

Circus school is super intensief en ik leer ontzettend veel. Om jullie een idee te geven van wat het is wat ik hier doe heb ik wat truuks die voor mij als een mijlpijl voelden in een filmpje gezet: https://www.youtube.com/watch?v=DmkCYqtDBXg&feature=youtu.be De acrobaten zijn ontzettend aardig naast en ook naast de lessen trekken we veel met elkaar op. In de weekenden gaan we vaak de bergen in (Boulder ligt aan de voet van de Rocky Mountains). Dan beginnen we met hiken en klimmen maar eindigen steevast op een platte rots met een mooi uitzicht voor wat acrobatische foto’s, wat uiteindelijk een volledige acro sessie wordt.

Ik woon hier vrij apart. Via couchsurfing (voor ontwetenden: een website waarbij mensen hun bank aanbieden voor mensen die rondrijzen) kwam ik terecht bij het lighthouse collective. Een radicale woongemeenschap die me uiteindelijk uitnodigde om bij hen te blijven wonen. We hebben 3 bijeenkomsten per week waar wij dingen bespreken volgens een “niet hiërarchistische besluitings-structuur”. Om een idee te geven van het soort mensen, voordat ik werd toegelaten moest ik een interview doen. De eerste vraag in het interview was: wat is er mis met de wereld volgens jou? Daarna klikte de val dicht met de vraag: “en wat doe je daar aan?”. Blijkbaar is al dat vurig betogen van links gedachtegoed in mijn tienerjaren toch ergens goed voor geweest. Ondanks dat mijn huisgenoten een tikkeltje pretentieus zijn ze wel erg aardig en voel ik me hier wel op mijn gemak.

Zo, jullie zijn weer bij :). Misschien dat er nog een deel 6 uit rolt deze maand, en anders tot over 4 weken!!

edit: blijkbaar heb ik de upload limiet qua foto's bereikt, vandaar dat het er wat weinig zijn voor deze blog