New York en Costa Rica

Hoi allemaal,
Ik doorbreek mijn gebruikelijke chronologische stijl even voor iedereen die in spanning zit: IK HEB DE BAAN IN MANCHESTER! In Oktober verhuis ik voor 3,5 jaar naar Manchester en vervolgens een half jaar naar Toronto. Je voelt je als een echte wereldburger als je in Costa Rica hoort dat je in Engeland en Canada gaat wonen.

Een ander uitstapje voordat ik blog 4 kan beginnen is een bijzondere anekdote die ik uit blog 3 vergeten ben: In Leon was ik rustig aan het slapen in een lege slaapzaal in een hostel toen er twee jongens binnenkwamen. In mijn ooghoek zag ik er één in de weer met wit poeder, waarna ik besloot dat ik moeër was dan dat ik geïnteresseerd. Daarna begon die kerel wartaal uit te slaan en tegen het bed te schoppen. Geïrriteerd vroeg ik aan zijn (normaal gedragende) vriend of hij zijn trippende vriend uit de slaapzaal kon halen. Waarna de normale gast verontschuldigend zei dat zijn vriend diabetes had. Ik heb nog nooit een hallucinerende diabeticus gezien, dus ik concludeerde dat ze allebei niet goed waren en probeerde ik verder te slapen. Aangezien de “diabeticus” nog steeds tegen alles aan het schoppen was gaf ik dat na een paar minuten op en deed ik het licht aan. Toen zag ik de jongen zijn ontzettend glazige ogen, wat – dacht ik me te herinneren- wel een symptoom is van hoge of lage suiker, ben ik toch maar serieus in gegaan op de inmiddels paniekende vriend van de “diabeticus”. Uiteindelijk bleek dat de jongen wel echt diabetes hebben en midden in een aanval te zitten. Echter omdat zowel zijn vriend als ik niet wisten hoe we zijn bloedsuikerspiegel meten, en de jongen in kwestie was inmiddels zo ver heen dat hij niet echt meer reageerde, wisten we niet of zijn suiker te hoog of te laag was. Toen ben ik naar de receptie gegaan en in mijn beste Spaans gezegd dat ze een ambulance moesten bellen. Tijdens het wachten op de ambulance was het ons gelukt om uit te vogelen hoe een bloedsuikerspiegelapparaat werkt. De jongen zijn suiker was gevaarlijk laag en we probeerde hem meer van zijn witte poeder (wat dus suiker bleek te zijn) te voeren. Hoewel we wat suiker zijn systeem konden krijgen was na de driekwartier (!) die nodig was om de ambulance te komen de jongen gereduceerd tot een kwijlend hoopje ellende. De jongen werd weggereden op een brancard terwijl ik achterbleef. Wonderbaarlijk genoeg stapte drie uur (en een flink suiker infuus) later de jongen in blakende gezondheid de slaapzaal in.

Verder met de belevenissen van de afgelopen weken: Een absoluut hoogtepunt was mijn 24 uur stop over in New York op weg naar Manchester. Aangezien ik alleen maar gepakt heb voor landen met plus 35 graden Celsius, was de -10 van New York best fris. Gelukkig neem ik voor bijna alle reizen een set lang thermo-ondergoed mee voor de zekerheid. Thermo-ondergoed is mijn favoriete soort kleding; het neemt bijna geen ruimte in maar houd zoveel warmte vast. Serieus, als het sociaal acceptabel was zou ik alleen nog maar lagen thermo-ondergoed dragen. Eh Enfin, het was dus koud. Ik sliep 4 sliep uurtjes in een hostel in New Jersey, om stip 5 uur ’s ochtends in central park te staan. Omdat het nog donker was en super hard sneeuwde, was central park een fantastisch verlaten winterwonder land. Een half uurtje rondwandelen in Central park was absoluut geweldig. Eigenlijk heeft Central Park alles dat het vondelpark tof maakt, maar dan veel meer van dat. Vooral de scherpe scheiding tussen wolkenkrabbers tot park is bijzonder.

Vanuit Central Park ben ik down town gaan lopen. In negen uur lopen ben ik via Times square, het empire state building, macys (grootste warenhuis ter wereld; wat het vondelpark is tot central park is de bijenkorf tot macys), madison square, het World trade center mememorial , het einde van het eiland van Manhattan, naar Brooklyn gelopen.

Manchester was leuk om kort weer even te zien. Het interview ging niet super goed omdat ik tijdens die 4 dagen dat ik in Engeland was nog op en neer moest naar Nederland voor een familie noodgeval. Maar, zoals jullie net al gelezen hebben, gelukkig goed genoeg :).

Daarna terug naar het bijzondere Costa Rica. Wat Costa Rica zo bijzonder maakt (behalve de enorme biodiversiteit en het fantastische landschap) is het feit dat het geen leger heeft en al zijn energie haalt uit groene bronnen. Mijn eerste stop in Costa Rica was Tamarindo, dat San Juan del Sur (van blog 1) is van Costa Rica. In de bus naar Tamarindo brandde de bus voor ons compleet af, wat leidde tot ongeveer een uur stil staan. Tijdens dat stil staan raakte ik aan de praat met de dame naast me. Die dame, bleek later, had een super grote suite in een luxe hotel gereserveerd. Toen ik die dag geen hostel met vrije plaatste kon vinden, was zij zo aardig om me uit te nodigen in de een lege kamer van haar suite. Wat zekerdeweten beter is dan luxe na ontbering is gratis luxe na ontbering!

Een hoogtepunt in Tamarindo was een set leatherback baby turtles die uitkwamen terwijl wij langsliepen. Bij de hatchery maakte ze ook de niet-uitgekomen eieren open om te kijken waar in de ontwikkeling het fout ging, wat een soort workshop werd over de embryonale ontwikkeling van schildpadden.

Daarna door naar Monte Verde, wat niet alleen de naam is van mijn favoriete pizzeria in Amsterdam maar ook een cloud forest is Costa Rica. Daar heb ik een fantastische holle boom van 40 meter van binnenuit beklommen, zelf tortillas leren maken, m’n eerste luiaard/sloth gespot en uiteindelijk Karla ontmoet. Mijn volgende stop was San Isidro, waar ik een acrobatiek groep zou ontmoeten om mee te oefenen. Karla bleek aan tricking (een sport met salto’s en twists, een beetje gelieerd met freerunning ) te doen, en vond in het verlengde daarvan acrobatiek erg interessant. Ze vroeg of ze mee mocht en vanaf dat moment reizen we samen.

In San Isidro is eigenlijk niks bijzonders, dus het was wel leuk om een toeristloze stad te zien. Hoewel we een groep verwachtte, ontmoette we alleen de lokale acrobatiek/acroyoga docent. Eerst was dat een beetje teleurstellend, maar dat vervaagde toen de sessie neerkwam op een verkapte gratis privéles. Na de sessie raadde hij playa Dominical aan. Niet vanwege het super mooie strand of goede breaks maar vanwege de heuse flying trapeze set up. Wat Karla en ik allebei zo tof leken is dat we de dag daarna samen naar Dominical zijn vertrokken.

Trapeze is echt super tof! Als je naar filmpjes gaat (rechterkant van je scherm) zie je als het goed is een clip van mij. Eén van de docenten heeft een eigen trapeze school in Dalles, en hij stelde voor dat ik een paar maanden bij hem kon vrijwilligen voor gratis lessen. Heel misschien dat ik in dus in Julie/Augustus/September een tripje naar Dallas plan.
Ohja over circus scholen gesproken! Ik heb mijn reisplannen radicaal omgegooid. In plaats van de boot naar Colombia ga ik nu van uit Panama per vliegtuig naar Colorado, waar ik een partner acrobatiek cursus van 3 maanden ga volgen. Aangezien het echte leven toch tot 1 Oktober wordt uitgesteld (dan begint mijn baan in Manchester), leek het me een goed idee om alle jeugddromen af te werken.